Is het mogelijk om een woord te missen? Kan je heimwee hebben naar een taal in plaats van naar een land?

Pidgin X vertrekt van deze abstracte vraag en maakt ze concreet via gesprekken tussen mensen die op volwassen leeftijd de lokale taal hebben moeten leren. We vragen elkaar welke woorden we missen. Soms zijn het erg praktische woorden, woorden die korter zijn of gemakkelijker om uit te spreken; soms vinden we de woorden mooier dan hun evenknie in de lokale taal of rollen ze gemakkelijker van de tong; soms dragen ze een zekere verbondenheid of nostalgie in zich en soms zijn ze gewoonweg onvertaalbaar. 

Wij worden de Stichters. In onze gesprekken praten we over de grammatica en uitspraak van de nieuwe taal. We bespreken welke onderdelen we het moeilijkst vonden om te leren en wat we zouden veranderen als we de kans kregen. We beginnen met individuele discussies maar komen uiteindelijk samen om deze onderwerpen in groep te bespreken. De dominante taal van de stad is wat ons bindt, onze gemeenschappelijke worsteling met die taal wat ons verenigt.  We nemen de taal als uitgangspunt en beginnen er incisies in te maken. Een lidwoord of een voornaamwoord vereenvoudigen, een bepaalde klank veranderen of onregelmatigheden schrappen. Traag maar zeker bouwen we een nieuwe basis voor een taal die gemakkelijker zou zijn voor toekomstige mensen zoals wij. De woorden die in onze discussies naar voren komen, vormen een basis naast de grammaticale basis waar we bij uitkomen.  En zo is een nieuwe, hedendaagse pidgintaal geboren.  Een taal die de ware complexiteit van onze hedendaagse steden in al haar verscheidenheid, fouten en nuances probeert te weerspiegelen. Elk woord draagt de geschiedenis en de herinneringen van een van de Stichters of deelnemers.

​